Hoe zit het met de hond, dacht ik, toen ik het toegangshek van een natuurgebied in het midden van het land achter me sloot. In de natuur lijken de schepjes en zakjes taboe en de beestjes laten nogal wat achter.
In tegenstelling tot de koeien die in de zomer naast het natuurgebied lopen, en zo indirect zorgen voor stikstofneerslag, lopen de honden erin en piesen en poepen rechtstreeks bovenop de planten. Daarbij is bekend dat hondenurine zeer rijk is aan stikstof, zo rijk dat het brandplekken kan geven in het gras. Eigenlijk is het dan niet vreemd dat één hondje dat regelmatig wordt uitgelaten in een natuurgebied voor een hogere stikstofdepositie zorgt dan de koe die er de hele zomer naast graast.
Voor de Programmatisch Aanpak Stikstof waarbij iedere mol stikstof er een te veel blijft, lijkt het me aardig om de stikstofdepositie van een aantal ‘vergeten’ bronnen op een rij te zetten.
N-depositie (in gram en mol) op een natuurgebied:
- 10 kilometer rijden in natuurgebied met benzineauto: 3 gram (0,2 mol/rit)
- Wildplassen in natuur: 3 gram (0,2 mol/keer)
- 10 kilometer rijden in natuurgebied met dieselauto: 5 gram (0,4 mol/rit)
- Eén varken houden op 1 kilometer afstand: 6 gram/ha/jaar (0,4 mol/ha/jaar)
- Middelgrote hond uitlaten in natuur: 6 gram (0,4 mol/keer)
- Grote hond uitlaten in natuur: 20 gram (1,4 mol/keer)
- Eén koe houden op 150 meter afstand: 68 gram/ha/jaar (4,9 mol/ha/jaar)
- Varkensbedrijf met 2.000 dieren op 1 kilometer afstand: 12 kg/N/ha/jaar (857 mol/ha/jaar)
- Rundveebedrijf met 150 dieren op 150 meter afstand: 10,2 kg/N/ha/jaar (729 mol/ha/jaar)
- Hond jaarrond uitlaten in natuur: 15 kg N/jaar (1071 mol ha/jaar)
