Er is iets vreemds aan de hand met de geborgde dierenarts. Enkele verontruste dierenartsen belden erover op: de openbare registers met geborgde dierenartsen zijn van de website verdwenen, en ook de reglementen en overeenkomsten. Tot begin april waren ze openbaar en in te zien op de website van de Stichting Veterinair Administratie Kantoor (SVAK). Sterker nog: de hele SVAK blijkt verdwenen, de organisatie is met stille trom vertrokken. Het is een merkwaardige kwestie, die vraagt om opheldering.
Zorgen over antibioticumbeleid
De SVAK was een belangrijke onafhankelijke stichting, die in nauw overleg met het agrarische bedrijfsleven, toeziet op de rol van de geborgde dierenarts op het veehouderijbedrijf. De geborgde dierenarts is in het leven geroepen met als belangrijkste doel: het terugdringen van de resistentie tegen antibiotica. Zo’n 25.000 overeenkomsten werden ondertekend door veehouders en hun dierenartsen, om dit doel te bereiken. Belangrijke vraag van dierenartsen en veehouders is nu of al die overeenkomsten nog rechtsgeldig zijn. Toetsingsorganisatie Verin laat weten niet moeilijk te zullen doen bij de controles. Maar dat er een juridisch staartje aan zit, lijkt denkbaar aangezien dierenartsen een overeenkomst sloten met SVAK.
Weinig transparant
De SVAK blijkt vrij geruisloos te zijn ingelijfd door dierenartsenorganisatie KNMvD. “In ons college is dit niet aan de orde geweest. De KNMvD heeft dit zelf beslist”, bevestigt de woordvoerder van zuivelorganisatie NZO. De motivatie voor deze opmerkelijke wijziging blijft onduidelijk. De diverse partijen in het college van belanghebbenden moeten daarop het antwoord schuldig blijven. De KNMvD zelf was vandaag onbereikbaar voor commentaar.
De nieuwe opzet heeft in ieder geval als gevolg dat de beroepsvereniging KNMvD meer grip heeft gekregen op ‘haar’ dierenartsen, zowel op de leden (80 procent) als de niet-leden (20 procent). Nu de dierenartsenberoepsgroep de touwtjes strakker in handen heeft, kan zij gemakkelijker zelf bepalen welke rol zij wil hebben op het veebedrijf. Met name de niet-KNMvD-leden zijn verbolgen over de gang van zaken, nu zij toch zaken moeten doen met een beroepsvereniging waarvan zij bewust geen lid willen worden. Ze zijn nu genoodzaakt diensten in te kopen tegen het soms wel vijf keer hogere niet-ledentarief. De centrale organisatie voor de vleessector COV zit ook in het college van belanghebbenden. De COV vindt dat de registers voor de geborgde dierenartsen voor alle dierenartsen vrij en gemakkelijk toegankelijk moeten zijn, en bij voorkeur onafhankelijk. Als ‘het KNMvD-sausje’ bij een groep geborgde dierenartsen weerstand oproept, dan vindt de COV dat niet acceptabel.
Goudmijn?
De nieuwe constructie lijkt in financieel opzicht een goudmijn, die de KNMvD jaarlijks al gauw een slordige half miljoen euro aan extra omzet zou kunnen opleveren. In de nieuwe opzet maakt het CKRD-programma (permanente bijscholing) deel uit van de verplichtingen van de geborgde dierenarts. De opzet van de CKRD kostte de KNMvD veel geld, de animo voor het opleidingspakket bleef echter fors achter. Met name de gespecialiseerde dierenartsen in de intensieve sectoren klaagden erover dat het cursusniveau onder de maat is – zij waren al langer gewend voor hun kennis uit te wijken naar het buitenland, naar de internationale congressen. Nu de circa 900 geborgde dierenartsen voortaan worden verplicht de CKRD-cursussen in te kopen, brengt dat veel geld op. Het is aannemelijk dat de dierenartsen die kosten zullen doorberekenen aan hun klanten.
